"χάριν γὰρ ἔχομεν πολλὴν καὶ παράκλησιν ἐπὶ τῇ ἀγάπῃ σου, ὅτι τὰ σπλάγχνα τῶν ἁγίων ἀναπέπαυται διὰ σοῦ, ἀδελφέ". (Φιλήμ. α΄, 7)

            Ὅταν κάτω ἀπό τίς στέγες τῶν Ναῶν διαβάζονταν αὐτές οἱ ἀποστολικές γραμμές, ὁ θόλος τοῦ Οὐρανοῦ ἄνοιγε γιά νά δεχθῇ μία ψυχή τῆς ὁποίας ἡ ἀγάπη χάρισε καί χάρι καί παράκλησι σέ ὅλους μας ἀλλά καί ἀνέπαυσε τά σπλάχνα ὅλων ὅσοι εἴχαμε κυριολεκτικά τήν εὐλογία νά τήν ἀναστραφοῦμε.

Φωτο: Ζησης-Αρσένιος Φραγκάκης

            Ἡ Φωτεινή Ἰακώβου Χοταμανίδου, ἡ "Ταβιθά" τοῦ Γέροντός της, ἡ "κυρα Φωτεινή" τῶν Σαππαίων, ἡ τρίτη καί τελευταία γιαγιά τῆς οἰκογενείας μας, ἔφυγε ἀπό τοῦτο τόν μάταιο κόσμο καί φτερούγισε πρός τήν Ἀλήθεια καί τό Φῶς, πρός τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τόν Ὁποῖον λάτρεψε μέ ὅλη της τήν ὕπαρξι. Μετανάστευσε τό ἀποδημητικό πουλί τοῦ ὑψηλόφρονος χιονισμένου Πόντου, ἐν μέσῳ χειμῶνος τῶν ὀδύνων τῆς ζωῆς, πρός τόπους καί τρόπους θαλπωρῆς καί ἀναπαύσεως. Τό γηρασμένο καί τίμιο σαρκίο της ὑπέκυψε ὑπό τό ἄχθος τῶν ὑπερενενήντα ἐτῶν. Τά μάτια της, κρήνες στοργῆς καί ἐλέους,σφάλισαν. Τό στόμα πού γλύκαινε τίς ψυχές καί πού ἀνέβλυζε σοφία καί αἶνο Θεοῦ σφράγισε πιά. Τά χέρια πού διηκόνησαν τόν πόνο ἀκινητοποιήθηκαν. Τά πόδια πού ἔτρεχαν σέ λύπες καί χαρές διέκοψαν τήν πορεία τους. Ἡ καρδιά πού χωροῦσε ὅλο τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, μέτρησε τόν τελευταῖο χτῦπο. Ὁ νοῦς πού νούνιζε ἀκατάπαυστα τό ἀγαθό ἡσύχασε. Ἡ ναῦς, ἡ κατάφορτος μέ ἐλέη, κατέπλευσε στό τελικό λιμάνι. Ἡ ὄρνις ἡ προστατευτική μάζεψε ἀργά τίς ἰσχυρές φτερούγες. Καί ἡ γῆ τῶν Σαππῶν θά μακαρίζεται πιά περισσότερο ὅτι δέχεται στούς κόλπους της μιά γυναίκα " ἀνδρεία", μία γυναίκα "τιμιωτέρα λίθων πολυτελῶν".

            Ἡ κόρη τῶν Μιχαήλ καί Κυριακῆς Οὐρεϊλίδου, ἀπό τήν Λίτσασα τῆς Ποντικῆς Νικοπόλεως, Φωτεινή γεννήθηκε στά Κασσιτερά καί νυμφέυθηκε τόν Ἰάκωβο Χοταμανίδη μέ τόν ὁποῖον ἀπέκτησαν ἕναν υἱό, τόν Στέφανο. Ὅμως ἐάν τά Κασσιτερά καυχῶνται γιά τήν γέννησι αὐτῆς τῆς ἁγιασμένης ὕπαρξης, οἱ Σάππαῖοι ὑπερηφανευόμαστε γιά τήν πολιτεία της. Μέ τόν σταυρό τῆς πρόωρης χηρείας, μέ τήν ἀνατροφή τοῦ υἱοῦ, μέ τή γηροκόμησι οἰκείων καί ξένων, μέ τόν ἀποχωρισμό τοῦ σπλάχνου πρός τήν ἀνήλια Εὐρώπη, μέ τίς πίκρες τῶν ἐπί μέρους, μέ τίς ἀγωνίες τῆς καθ΄ἡμέραν, μέ τήν ἐκδαπάνησι, χωρίς δεύτερη σκέψι, ὁλόκληρου τοῦ ἑαυτοῦ της ὑπέρ τοῦ πλησίον, μέ τήν ἀδιάκριτη καί ἀθόρυβη ἐλεημοσύνη, μέ τήν διακριτική στοργή, μέ τή συνδρομή πρός τούς Ναούς καί τίς Μονές, μέ τήν ἀκατάπαυστη καί "ὑποχρεωτική" ξενία, μέ τήν ἐξυπηρέτησι τοῦ ψαλτηρίου, μέ τόν συνεχῆ ἐκκλησιασμό, τή συχνή Θεία Κοινωνία, τήν ἐκ βαθέων τακτική ἐξομολόγηση, μέ τήν καρδιακή προσευχή, μέ τήν ἀγάπη πού χαρακτήριζε κάθε λόγο καί πρᾶξι της, ἡ κυρα Φωτεινή ἔγινε ἕνα διαρκές καί ζωντανό κήρυγμα πού δίδασκε καί εὐωδίαζε Χριστό. Ἦταν ὄντως ἡ γυναίκα αὐτή μία ἄλλη Σαμαρείτις Φωτεινή, πού ἔπινε διαρκῶς ἀπό τό φρέαρ τῆς πίστεως καί ξεδιψοῦσε ἀπό τό ἴδιο ἀθάνατο νερό κάθε ψυχή πού τήν πλησίαζε. Ἦταν ἡ ἐπιτομή τῆς σεμνότητος, ἡ ἀνακεφαλαίωσι τοῦ καθάριου, τοῦ ἀγνοῦ, ἦταν τό εἰκόνισμα τῆς Ρωμέηκης εὐλαβείας, καπετάνισσα στίς τρικυμίες τῆς ζωῆς, μαθήτρια τοῦ Ἰώβ, ἐγγονή τῆς Σάρας, τῆς Θεοτόκου ἰκέτις γνήσια.

            Κυρα Φωτεινή μου,

            Ἔφυγες σέ μιά μέρα μητρική, ἐσύ πού ὑπῆρξες στόν πατέρα ὡς μητέρα καί στά παιδιά του ὡς γιαγιά. Ἔτσι σέ προπέμπουμε. Μέ υἱοπρεπῆ στοργή, μέ καρδιακή ἀγάπη,  μέ εὐγνωμοσύνη πού μόνον ὁ Κύριος γνωρίζει, μέ προσευχές πολλές, μέ νοσταλγία πού ξεκίνησε ἤδημέ τό ἄγγελμα τῆς ἀναχώρησής σου. Σέ ἀγαπήσαμε πάρα πολύ. Ἤσουν κομμάτι δικό μας καί εἴμαστε δικά σου σπλάχνα. Καί ἔρχεται τό χρέος τό κοινό νά σέ χωρίσῃ ἀπό τήν μεταξύ μας κοινωνία. Θά σέ θυμίζουν οι φωτογραφίες μας, οἱ συμβουλές σου, οἱ πράξεις σου, "οἱ καραμέλες πα καί οἱ κοφρέτες" σου, θά σέ θυμίζει τό πέρασμα ἀπό τό σπίτι σου το ἄνανθο πιά. Θά σέ θυμίζει ὁ Φανάκον, κυρα Φωτεινή, ὁ ἀγαπητός ἀδελφός μας.

-"Γιάβρουμ πάνε μέσα νά διῇς τί ὥρα εἶναι!"

-"Νά πάῃ ἡ Φωτεινή! Νά πάῃ ἡ Φωτεινή"

Πήγαινε, γιαγιά μου, γλυκιά μου κυρα Φωτεινή, "ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός". Κανείς πιά δέν θά μπορέσῃ νά σέ στενοχωρήσῃ. Ἄφησέ μας σάν μηλωτή τήν εὐχή σου. "Ἅμα δέ καί ἐτοίμαζέ μοι ξενίαν" (Φιλημ. α΄22) ἐν καιρῷ τοῦ Κυρίου.

δ.Γ.Φ.