Για τον θείο Κώστα που γύρισε στη Λάϊστα

Στα περήφανα Ηπειρώτικα βουνά, στη Λάϊστα των Ζαγοροχωρίων, στα γενέθλια χώματα, επέστρεψε μετά από μια ξενητειά πολλών χρόνων, ένα απόδημο τέκνο του χωριού, ένας Σαππαίος, για να κοιμηθεί πλάϊ στην αγαπημένη του σύζυγο θεία Χαρίκλεια.

Σφάλισε τα μάτια για να αντικρύσει θαρρείς καλύτερα τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα από το ύψωμα του Αγίου Χαραλάμπους.

Σίγησε το στόμα για να τραγουδήσει με άνεση τα λεβέντικα τραγούδια του τόπου του. Σταμάτησε η καρδιά του για να συνεχίσει ακούραστα να χτυπά εκεί που πρωτοξεκίνησε, στο χωριό, για το χωριό. Έφυγε από τις Σάππες όπου μεγαλούργησε δημιουργώντας μια καλή και τίμια οικογένεια για να προστεθεί στον οικογενειακό τάφο, στη σύναξη των προγόνων του, σε συγγενείς και φίλους κοντά που προηγήθηκαν.

Ο θείος Κώστας, εξάδελφος της εκ μητρός γιαγιάς μου, φεύγοντας πήρε μαζί του εναν σωρό αγαθές αναμνήσεις αλλά και ξύπνησε πολλές από αυτές και προκάλεσε δάκρυα στα μάτια. Διότι ο θάνατος, όσο οικιακός και αν είναι στη ζωή του Χριστιανού, πάντα έχει μέσα του την κατάρα του αποχωρισμού και τη διακοπή της κοινωνίας, έστω και προσωρινά. Για τον λόγο αυτόν επέλεξα να γράψω αυτες τις αυθόρμητες φτωχικές σκέψεις σαν ένα άνθος στον τάφο του.

Θα τον θυμούμαστε πάντα χαμογελαστό, πίσω από τον πάγκο σου αριστερά από την είσοδο του καταστήματός του στις Σάππες, γεμάτον χαρά με τη γλυκιά θεία Χαρίκλεια, της οποίας η αγάπη και η καλοσύνη απερίγραπτες, να μας περιποιούνται στο χωριό στη Λάϊστα με τόση αγάπη σε ημέρες γιορτινές και χαρμόσυνες, στης Παναγιας το πανηγύρι.

Και τωρα θείε Κώστα, από του χωριού σου το κοιμητήρι εύχομαι να ζεις την Ανάσταση του Κυρίου ως χαρά και αγαλλίαση και εμείς απο εδω θα προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής σου.

Αιωνία σου η μνήμη όπως θα ξαποσταίνει το σώμα σου το γεροντικό εκεί στης Λαΐστης σου την περήφανη γη!

Γ.Φ.