«Εικών ειμί της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων...»

 

Με το πρόσωπό του συνδέθηκα από τις πρώτες ήδη ημέρες της ζωής μου. Δεύτερος εφημέριος στον ενοριακό Ναό μας, μαζί με τον μακαριστό παπά Νικόλα (Γρηγορόπουλο), ο παπά Βασίλης (Κιρκινέζης) ήταν για τον γράφοντα η πρώτη εξεικόνιση του κληρικού και της ιδέας του. 

Τις πρώτες λειτουργίες, τις κακως αλλά έτσι επεκράτησε να λέγονται «ιδιωτικές», τις κάναμε διακονώντας τον είτε από το ψαλτήρι μαζί με την μακαριστή κυρα Φωτεινή, τον Κώστα, ή τον κυρ Δημητρό, είτε από το ιερό. Οκτώβριο, του Αγ. Δημητρίου, έβαζε πάντα τη στολή την κίτρινη την υφαντή με τους κόκκινους σταυρούς, όταν χειμώνιαζε έβαζε την απόλυτα άσπρη, κόκκινη τα Χριστούγεννα, κοκ. 

Στις εκφωνήσεις ταχύτατος, χωρίς να πολυαλλάζει τους ήχους του και εντούτοις μελωδικός, τόσο που η φωνή του μένει χαρακτηριστική στα αυτιά μας, πνευματώδης, ευφυής, σοβαρός, χωρίς να αναμειγνύεται στα του χωριού και της πλατείας του, ευθυτενής, δυναμικός, άνθρωπος που δεν φοβόταν τη χειρωνακτική εργασία, προσέφερε όσο του επέτρεπε η ιδιοσυγκρασία, ο χαρακτήρας, η προσωπικότητά του στα λειτουργικά καθήκοντα.

Έμαθα με λύπη ότι δεν τον αποχαιρέτησαν πολλοί. Πανδημίας ένεκα ίσως. Αλλά θεώρησα υποχρέωσή μου εσωτερική να γράψω δυο γραμμές σαν μνημόσυνο στον κληρικό που βάφτισε, μύρωσε, πάντρεψε, κήδεψε, κοινώνησε, τρισάγιασε τόσες και τόσες γενιές συμπατριωτών μας. Αυτό και μόνο, αγαπητοί συμπατριώτες, είναι για μένα το πιο ισχυρό κίνητρο να πλησιάζω όταν ήταν εν ζωή τη μορφή του, να σκύβω και να φιλώ το χέρι του και να έρθω με την προσευχή μου στην εξόδιό του να τον ευχαριστήσω για όσες ιεροπραξίες έκανε στη διάρκεια της διακονίας του. Δεν είναι μικρό πράγμα. Αυτό που για εμάς είναι αυτονόητο, το να έχουμε δηλαδή μόνιμα ιερέα στον τόπο μας, για άλλους τόπους είναι λόγος προσευχής. Άρα οφείλουμε στους κληρικούς μας τον σεβασμό και την τιμή, η δε Δίκαιη Κρίση για κάθε πρόσωπο ανήκει ΜΟΝΟΝ στον Κύριο μας Ιησού Χριστο και όχι σε εμάς!

Παπά Βασίλη, είσαι ο τρίτος από τη γειτονιά μας που φεύγει στις 15 Φεβρουαρίου, με πρώτη τη μητέρα μου και δεύτερη την κυρα Φωτεινή. Είσαι ο πρώτος κληρικός που διακόνησα ως παιδί έχοντας τον ίδιο πόθο της ιερωσύνης. Μαζί σε λειτουργίες παντού. Νωρίς το πρωί με το αυτοκίνητο να φεύγουμε. Το αρχοντικό σου σπίτι, το σεμνοπρεπές και πλούσιο σε νοικοκυροσύνη, έτσι όπως το φρόντιζε και το φροντίζει η εκλεκτή και σεβάσμια πρεσβυτέρα σου Ξανθούλα, και όπως εμείς το επισκεπτόμασταν τουλάχιστον την Πρωτοχρονιά για να σου ευχηθούμε, σιώπησε από την ιερατική φωνή σου. Εύχομαι να γεμίσει από αυτήν το επουράνιο Θυσιαστήριο. Να ευφραίνεσαι γεμάτος από το έλεος του Θεού στους δρόμους της Βασιλείας Του, με το βάδισμα που είχες το λεβέντικο καθώς διεσχιζες τους δρόμους των Σαππών, και εμείς από εδώ θα ευχόμαστε με ευγνωμοσύνη για την ιερωσύνη σου να είναι αιωνία και μακάρια η μνήμη σου.

Καλόν Παράδεισο, παπά Βασίλη! Φιλώ το χέρι σου με σεβασμό. 

δ.Γ.