Μπορεί η εκλογική αποτύπωση της λεγόμενης Κεντροαριστεράς να
είναι ισχνή σε σχέση με το παρελθόν της, προφανώς όμως η ελκυστικότητά της στα
γραφεία κατάρτισης πολιτικών σεναρίων βρίσκεται εσχάτως στα ύψη.
Οταν το τέταρτο Μνημόνιο είναι προ των πυλών, όταν η
αξιολόγηση έφτασε να αποτελεί εθνικό στόχο για να αναπνεύσει στοιχειωδώς η
εκπνέουσα οικονομία, όταν ο Γιούνκερ προαναγγέλλει και τυπικά Ευρώπη δύο
ταχυτήτων προς διάσωσή της με την ελληνική συμμετοχή υπό πάγια αμφισβήτηση,
αντί να βρίσκεται σε εξέλιξη μια σοβαρή συζήτηση μεταξύ κομμάτων, ΜΜΕ και
πολιτών για την προβολή απέναντι στα παραπάνω ενός Εθνικού Οδικού Χάρτη,
ασχολούμαστε ποιος από ποιον θα στηριχθεί για την ανάληψη της εξουσίας.
Σε εκλογές που δεν γνωρίζει κανείς πότε θα γίνουν, τι
συσχετισμοί θα προκύψουν και ποια θα είναι η κατάσταση στο εσωτερικό των
κομμάτων. Κι όλα αυτά στοχευμένα, για να καλυφθεί το έλλειμμα συζήτησης των
διακυβευμάτων που πρέπει να προταχθούν, αφού δεν υπάρχουν απαντήσεις επ’ αυτών.
Η μικροπολιτική σε αντικατάσταση της πολιτικής θα βόλευε
ίσως πολλούς, σε άλλους όμως καιρούς. Τότε που η ανέμελη ροή του πελατειακού
συστήματος ικανοποιούσε με οριζόντιες διασυνδέσεις και αποτελέσματα όλο το
φάσμα. Κόμματα, συνδικαλισμός, πολιτικό χρήμα, διαμορφωτές κοινής γνώμης με
περιχαρακωμένους ρόλους και λόγους «σέβονταν» αλλήλους, χωρίς ουσιαστική
αμφισβήτηση.
Η αποκάλυψη της κρίσης από το 2009 και μετά, ανέτρεψε το
στάτους αυτό και αν πραγματικά αντιλαμβανόμασταν την ωφελιμότητα αυτής της
ανατροπής, θα μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως νέα βάση για ένα καινούργιο
και υγιές οικοδόμημα.
Τώρα λοιπόν που έχει χαθεί το ιδεολογικό μέτρημα έστω και
στην τυπική του μορφή, αναδείχθηκε ότι η δεξιά εγχώρια παράταξη βρίθει
κρατικισμού και ανευθυνότητας, απέχουσα κατά πολύ από την ευρωπαϊκή Συντήρηση,
η Αριστερά εκφράζεται πιο άνετα διά του Καμμένου και του καραμανλικού της μπλοκ
παρά από τους χρόνιους ιδεολόγους της και οι εκφάνσεις της Σοσιαλδημοκρατίας,
πέραν της βασικής τους επιλογής να μη δραπετεύσουν αλλά να αναλάβουν μόνες τους
το τεράστιο πολιτικό κόστος διαχείρισης της κρίσης, μετά ζήτησαν αορίστως
συγγνώμη για να συνεργαστούν ασαφώς και στενά με τον Σαμαρά και τέλος, άρχισαν
να διαιρούνται αυτοδιυλιζόμενες.
Ο κ. Μητσοτάκης αν και δήλωσε ότι έπρεπε τελικά η Ν.Δ. να
ψηφίσει επί Παπανδρέου το Μνημόνιο, για να μαζέψει όλη την κομματική παρτίδα,
ανακαλύπτει εσχάτως την έστω και καθυστερημένη ειλικρίνεια Καραμανλή
λησμονώντας τη «συμφωνία αλήθειας» και τον πρωτοφανή εκτροχιασμό του χρέους από
180 σε 300 δισεκατομμύρια.
Ο κ. Τσίπρας, κατά τα πρότυπα του δημοψηφίσματος, εντός
Ελλάδος είναι ο «ασυμβίβαστος» τη στιγμή που παύει από υπουργό τον κ. Φίλη λόγω
θρησκευτικών κατ’ απαίτηση και του συγκυβερνήτη και στην Ευρώπη ζητά το χρίσμα
της ελληνικής χηρεύουσας Σοσιαλδημοκρατίας, την οποία συγχρόνως θεωρεί παλιά
και διεφθαρμένη.
Σε όλα αυτά, εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει λόγος και τρόπος
να σταθεί αυτόνομα και όχι με λογικές τρίτου πόλου αυτός ο χώρος που ανεξάρτητα
από παθογένειες χρόνων είναι αυτός που ακόμη από το 1974 ριζοσπαστικοποίησε και
έφερε στην επιφάνεια της κοινωνίας το μεγαλύτερο «υποδεέστερο» κομμάτι της, που
από το 1981 μέχρι και το 2012 παρά τις δυσχερείς συνθήκες σχεδίασε και
υλοποίησε σχεδόν το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που έγιναν σε κράτος και κοινωνία.
Είναι ο δικός μας χώρος που μπορεί να εκφράσει την πρόοδο
γιατί την πιστεύουμε, απέναντι σε. βαθιές συντηρητικές λογικές πάσης απόχρωσης.
Μόνο που χρειάζεται δουλειά και σαφήνεια.
Να ξαναπροσδιορίσουμε, τώρα που έπεσαν οι ταμπέλες, τι είναι
προοδευτικό και τι συντηρητικό, να αποβληθεί ο κυβερνητισμός που ίσως ενυπάρχει
ακόμη σε προσωπικές στρατηγικές και αποτελεί το έναυσμα του εκατέρωθεν
εκλογικού φλερτ, να προσκαλέσουμε ανοιχτά, ειλικρινά και έμπρακτα όσους
προοδευτικούς πολίτες δεν βολεύονται στο σημερινό αδιέξοδο σκηνικό να
συνδιαμορφώσουν μαζί μας την ήπια αλλά δυναμική πρόταση της νέας
Σοσιαλδημοκρατίας.
Διαθέτουμε και τις δυνάμεις και το υλικό και την εμπειρία να
πρωτοστατήσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο και να διαμορφώσουμε το προοδευτικό αφήγημα
της μετά κρίση εποχής που το έχει ανάγκη όλη η ακόμη εγκλωβισμένη σε παλιές
λογικές και εργαλεία Ευρώπη, να σπάσουμε την αμηχανία της ήττας, να αναδείξουμε
τους δρόμους που όντως υπάρχουν.
Ετσι μόνον μπορούμε και οφείλουμε να ξεπεράσουμε τη
νεοανακαλυφθείσα μέθοδο των ψευτοδιλημμάτων με το ποιον θα στηρίξουμε.
Να απαντήσουμε ότι οι συνεργασίες είναι μεν θεμιτές και υπό
συνθήκες απαραίτητες, αρκεί αυτοί που τις επιδιώκουν να αντιλαμβάνονται πρώτα
και ποιοι οι ίδιοι πραγματικά είναι. Μέχρι τότε ας αυτοπροσδιορίζονται όπως
θέλουν, ας συνεργάζονται με όποιον θέλουν και ας καλύπτουν τις αιτίες της
κρίσης και τα θαυμαστά κατ’ αυτούς πρόσωπα. Η Σοσιαλδημοκρατία οφείλει να
στοχεύει στην πολιτική και την πρόοδο.
* εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών,
πρώην υφυπουργός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου