ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΝΙΚΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΝΙΚΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Ταξίδι αστραπή δύο ημερών στο χωριό των προγόνων τους και όχι μόνο, πραγματοποίησαν τρεις συμπολίτες μας, στην περιοχή της Νικόπολης του Πόντου γνωστή ως Γαράσσαρη.

Πρόκειται για δημότες της Πόλης των Σαπών, απόγονους προσφύγων που ήρθαν από την Κέϊλικα (keylik στα Τουρκικά) της Νικόπολης σημερινό Evcili με την νέα του ονομασία στα Κασσιτερά. Ταξίδι μακρινό στην γνώση, στην παράδοση και στην προσπάθεια να γνωρίσουν τις ρίζες τους στα βάθη των αιώνων. Να μάθουν και να γνωρίσουν τα σπίτια των προγόνων τους, την εκκλησία του χωριού, το σχολείο, τα νεκροταφεία και τους μαχαλάδες. Ένα ταξίδι στην ιστορία, ένα ταξίδι φόρο τιμής σε αυτούς που πέρασαν πολλά και δύσκολα για να υπάρχουμε εμείς. Το ταξίδι μακρινό αλλά η θέληση να φτάσουμε νικά την απόσταση των 1.500 χλμ. Το απόγευμα της 13ης Μαΐου 2016 περίπου στις πέντε το απόγευμα ξεκινά το ταξίδι στα χνάρια των αργοναυτών από την Αλεξανδρούπολη. Ο δρόμος μακρύς αλλά η αγωνία για να δούμε από κοντά το χωριό και γενικά την περιοχή της Νικόπολης νικά αυτό που δείχνει ανυπέρβλητο. Αφού λοιπόν η διαδρομή (με τις ανάλογες στάσεις) διήρκησε 17 περίπου ώρες το πρωί στις 10 της 14ης Μαΐου 2016 φθάσαμε στην Κερασούντα.

Ένας καφές στην Πρωτεύουσα της Νομαρχίας Κερασούντας και στο κέντρο της είναι η πρώτη επαφή με τα χνάρια των προγόνων μας οι οποίοι και αυτοί σίγουρα περπάτησαν σε αυτή την πλατεία. Μετά την ανάπαυλα και την τελευταία στάση μας επόμενο βήμα η διαδρομή Κερασούντα-Νικόπολη 120 χλμ περίπου. Φθάνουμε στο Ντέρελι( Dereli στα τουρκικά) κωμόπολη 8000 περίπου κατοίκων, και ακολουθούμε παράλληλα τον Ασκάνιο ποταμό. Μια διαδρομή όπου ανεβαίνεις την οροσειρά των Ποντικών Όρεων και συγκεκριμένα το όρος Εγρημπέλ. Η διαδρομή απείρου φυσικού κάλλους προϊδεάζει τον επισκέπτη για το Αλπικό τοπίο της οροσειράς. Ανάλογα το ύψος και τα αντίστοιχα δέντρα. Φθάνουμε σε ύψος 2300 μέτρα. Αρχίζει η κατάβαση για την Νικόπολη. Στην διαδρομή ήδη έχουμε δει τα νέα έργα που γίνονται και τις νέες σήραγγες που θα δημιουργηθούν για να παρακάμψουν την δύσκολή διαδρομή του Εγρημπέλ. Αξίζει όμως κάποιος να την διαβεί. Τα χιόνια στην κορυφή του βουνού ακόμα υπάρχουν και ήδη αρχίσανε να λιώνουν. Ο ποταμός Ασκάνιος ο οποίος παράλληλα με τον δρόμο κυλά φουσκωμένος λόγω και της βροχόπτωσης την προηγούμενη ημέρα αλλά και λόγω του χιονιού που λιώνει.

Η κατάβαση δείχνει πιο σύντομη αλλά τα έργα που γίνονται επί του δρόμου την δυσκολεύουν. Περνάμε από το πρώτο χωριό που είναι επάνω στην κεντρική οδό Κερασούντα-Νικόπολη το Ασαρτζικ (Asarcik στα Τουρκικά) στην κατάβαση, από όπου κατάγονται αρκετοί που ήρθαν στα Κασσιτερά. Οι νερόμυλοι του χωριού ακόμα υπάρχουν και δείχνουν να λειτουργούν ορισμένοι. Η κατάβαση του όρους συνεχίζεται όπου 4 περίπου χιλιόμετρα πριν την Νικόπολη συναντάμε την διασταύρωση για την Λίτσασα (Licese στα Τουρκικά) και αναφέρει μια άλλη πινακίδα για την Εκκλησία της Λίτσασας. Πάνω στον δρόμο συναντάμε και το χωριό Τάμζαρα (Tamzara στα Τουρκικά). Φθάνουμε στην Νικόπολη στις 13:00 μ.μ. αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο Colonia park hotel η πείνα μας οδήγησε στο beyaz saray εστιατόριο πριν καταλήξουμε στην Κέϊλικα της Νικόπολης. Τα φαγητά στο εστιατόριο θυμίζουν εκείνα τα παραδοσιακά που γευτήκαμε από τις γιαγιάδες και κυρίως εκείνο το αριάνι γνήσιο και παραδοσιακό.  Όμως η δίψα μας για το χωριό δεν σταματά και τελικά ξεκινάμε για την Κέϊλικα από την διαδρομή μέσω Cakir και όχι από το Ovacik  διότι ο δρόμος είναι απροσπέλαστος για το αμάξι μας. Ο δρόμος σχετικά καλός από τη διαδρομή που επιλέξαμε. Βέβαια χωματόδρομος 14 περίπου χιλιόμετρα. Μπορεί να πει κάποιος ότι είναι και επικίνδυνος λόγω του ύψους και των γκρεμών στην διαδρομή. Τελικά φθάνουμε στο χωριό. Ρίγη θλίψης συγκίνησης κατακλύζουν τους ταξιδιώτες. Τους δε κατοίκους της Κέϊλικας απορία για το ποιοι είναι αυτοί που ήρθαν τώρα. Επισκεφτήκαμε την Εκκλησία σημερινό Τζαμί. Σε πολύ καλή κατάσταση η Εκκλησία της Υπαπαντής του Χριστού. Μπήκαμε μέσα μας έκανε εντύπωση οι 6 κίονες που κρατούν την στέγη της Εκκλησίας. Πήγαμε στο σχολείο του χωριού. Μαθαίνουμε ότι έχει κλείσει αν και λειτουργούσε και τα παιδιά πάνε στην Νικόπολη. Γυρίσαμε όλους τους μαχαλάδες, γνωρίσαμε τους κατοίκους ψάξαμε σε όλους τους δρόμους. Τα δύο ποτάμια που περνούν το χωριό αλλά και το μεγάλο στο κάτω μέρος του χωριού ρέουν άφθονο νερό λόγω των βροχών αλλά και του χιονιού που λιώνει. Λες πως πρόκειται για μεγάλα ποτάμια. Αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ διότι τα νερά κάποτε στερεύουν και το καλοκαίρι δεν θα έχουν αυτή τη μορφή όπως μας εξήγησαν οι κάτοικοι. Καθίσαμε αρκετή ώρα αλλά ο χρόνος μας έλεγε πως πρέπει να επισκεφθούμε και τα αλλά χωριά της Γαράσσαρης.

Πράγματι επισκεφθήκαμε την Λίτσασα με την υπέροχη σε αρχιτεκτονική μορφή  Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου αλλά σε άσχημη κατάσταση και τον τρούλο της να έχει καταρρεύσει. Από το χωριό αυτό έχουν έρθει πολλοί στα Κασσιτερά. Η ίδια περίπου άποψη του χωριού (σε σχέση με την Κέϊλικα) το ρέμα να περνά από το κάτω μέρος του και το ποτάμι να κατευθύνεται στις πηγές του Άλυ ποταμού. Έπειτα κατευθυνθήκαμε στο χωριό του Καγιαντιπι (Kayadibi στα Τουρκικά) από όπου έχουν έρθει  αρκετοί στα Κασσιτερά. Το μοναστήρι της Παναγίας δεσπόζει σε όλη την περιοχή της Γαράσσαρης και η θέα από το χωριό ονειρική. Ανεβήκαμε επάνω αλλά το μοναστήρι ως μουσείο δεν λειτουργούσε εκείνη την περίοδο. Η στάση στο χωριό του Καγιαντιπι  αρκετή για να μας ξεκουράσει ώστε να επισκεφθούμε την Νικόπολη το Μαυρόκαστρο το κέντρο της αλλά να επισκεφθούμε μαγαζιά με  γεύσεις παραδοσιακές ίδιες με αυτές των γιαγιάδων μας.

Η νύχτα μας βρίσκει στο ξενοδοχείο για την απαραίτητη ξεκούραση. Το πρωινό στο ξενοδοχείο πολύ καλό και ο χρόνος μας αρκετός ώστε να συνομιλήσουμε με δημοσιογράφο της περιοχή για τις εμπειρίες μας και το ταξίδι μας. Αφού λοιπόν βγήκαμε από το ξενοδοχείο ο προορισμός μας ένας. Το λίκνο του Πόντου η Παναγία Σουμελά. Τα τάματα πολλά και τα κεριά μαζί. Όμως λόγω έργων μέσα στον βράχο φθάσαμε λίγο έξω από το σημερινό μουσείο. Η διαδρομή προς την Μονή η ίδια που βλέπεις στα Ποντικά Όρη. Μιας απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και κάλλους. Το ίδιο και στην περιοχή της Σουμελά. Ο κόσμος πάει και έρχεται. Είναι Κυριακή 15η Μαΐου. Επισκεπτόμαστε μετά την Σουμελά και την Τραπεζούντα την πόλη των μύθων. Η Αγία Σοφία ,το σπίτι του Θεοφύλακτου, του Καπαγιαννίδη, το Μεϊντάνι (κέντρο) της Τραπεζούντας, το όρος Μποζ Τεπέ, το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, τον Άγιο Ευγένιο (σημερινό Τζαμί) είναι από τα λίγα που είδαμε. Το ταξίδι του γυρισμού αρχίζει και η διαδρομή μακρινή 1.500 χλμ.

 Για την ιστορία οι ταξιδιώτες ήταν οι εξής: Βασιλειάδης Μιχαήλ, Κενανίδης Γεώργιος και Κωστόπουλος Νικόλαος. Οι παππούδες τους αντίστοιχα οι εξής: Βασιλειάδης Μισαήλ, Κενανίδης Χαράλαμπος και Σπαθιάδης Θεοδόσιος όλοι γεννημένοι στην Κέϊλικα χωριό της Νικόπολης του Πόντου.